Nu het concept ‘de toekomst van AI in elektriciteit ligt’ steeds meer terrein wint, wordt energie opnieuw het ‘gouden spoor’ voor de kapitaalmarkten. Deze keer zijn de echte leiders in de industrie echter misschien niet langer de oude westerse oliereuzen.

Als we traditionele oliemaatschappijen vergelijken met opkomende bedrijven op het gebied van hernieuwbare energie, welke kant zal dan in de toekomst een grotere invloed hebben?

David Fickling, een gerenommeerd columnist die zich richt op klimaatverandering en energievraagstukken, wijst erop in zijn laatste onderzoek dat de beste manier om dit probleem aan te pakken is door na te denken over wat oliemaatschappijen uiteindelijk aan de wereld te bieden hebben. Het antwoord ligt niet in hun producten – ruwe olie of aardgas – maar in het essentiële onderdeel van de chemische bindingen in deze koolwaterstoffen: energie. Op dezelfde manier is wat fabrikanten van zonneapparatuur uiteindelijk leveren geen siliciumwafels, maar machines die energie uit de zon kunnen benutten.

Beide groepen, traditionele energiebedrijven en nieuwe energiebedrijven, voorzien de wereld jaarlijks van nieuwe en bruikbare energie. In veel opzichten hebben fotovoltaïsche bedrijven de grote oliemaatschappijen echter al overtroffen.

Om deze vergelijking te begrijpen, kan men de productie van elk vat ruwe olie of kubieke meter aardgas door grote oliemaatschappijen omzetten in een eenheid voor energiemeting: exajoules. Eén exajoule elektriciteit kan een land als Australië of Italië een jaar lang van stroom voorzien. Grote oliemaatschappijen produceren aanzienlijke hoeveelheden van deze energie: ExxonMobil produceert jaarlijks ongeveer 8,3 exajoule, terwijl Shell ongeveer 6,2 exajoule per jaar produceert.

Als je de energieproductie van deze twee groepen bedrijven vergelijkt, zijn de resultaten verbluffend. Op basis van de jaarlijkse bruikbare energieproductie kan de grootste polysiliciumproducent, Tongwei Co., al frontaal concurreren met enkele van de grootste westerse oliemaatschappijen zoals BP, Eni en ConocoPhillips, terwijl andere producenten van zonnepanelen niet ver achterlopen. Als Tongwei doorgaat met het in december 2023 aangekondigde plan om een 400.000 ton zwaar siliciumproject en ondersteunende faciliteiten te bouwen, waardoor de huidige productie bijna wordt verdubbeld, zou het zelfs ExxonMobil, de ‘grote broer’ van de westerse olie-industrie, kunnen overtreffen.

Doorgaans kunnen de reserves van een oliemaatschappij de productie ongeveer tien jaar volhouden. Op dezelfde manier kunnen fabrikanten van polysilicium of fotovoltaïsche energie jaar na jaar producten produceren zodra een fabriek is gebouwd, totdat de apparatuur versleten of verouderd raakt. Als we de geologische reserves van oliemaatschappijen vergelijken met de producten die zonne-energiebedrijven kunnen produceren voordat de apparatuur wordt afgeschreven, loopt schone energie duidelijk voorop.

Bij deze vergelijking wordt ook een cruciale factor over het hoofd gezien. De zonnepanelen die Longi in 2024 verkocht, kunnen daarna nog tientallen jaren elektriciteit opwekken; de meeste zonnepanelen hebben een garantieperiode van maximaal 25 jaar. De olie en het gas die dit jaar door traditionele energiebedrijven worden gewonnen, zullen daarentegen binnen enkele maanden volledig zijn verbruikt. De energiesteun die de productie van één enkel zonnepaneel op de langere termijn oplevert, is in werkelijkheid vele malen groter dan de olie die door grote oliemaatschappijen wordt gewonnen.

Sinds de eerste industriële revolutie, die leidde tot de opkomst van steenkoolrijke landen als Groot-Brittannië, Duitsland en de VS, hebben landen die de stroomopwaartse energiesector controleren elke eeuw gedomineerd. In de tweede helft van de 20e eeuw bracht de opkomst van ruwe olie macht en rijkdom naar Rusland en het Midden-Oosten, terwijl ook de mondiale dominantie van de VS werd vergroot. Tegenwoordig overtreft de invloed van China’s ‘Zeven Nieuwe Energie Zonen’ in het energiesysteem van de 21e eeuw wellicht al die van de ‘Zeven Zusters van de Westerse Olie’ die de 20e eeuw domineerden.

Wat betekent dit? De gevolgen zijn wellicht al vanzelfsprekend.